Indringer

Ik houd niet van vlieringen. Dat komt door de horrorfilm Paranormal activity. Een jong stel, Katie en Micah, wordt lastig gevallen door een spook. Het leidt Micah naar de vliering van hun huis, waar een foto van Katie als klein meisje blijkt te liggen. Aangezien het een nieuwbouwhuis is waarin ze nog maar kort wonen, kan die foto kan daar alleen op bovennatuurlijke wijze gekomen zijn. Het loopt in de film slecht af met Katie en Micah.

Ik stond daarom niet te springen de vliering van ons huis te bezoeken. Geliefde maakte in het plafond van onze slaapkamer een luik open en trok een metalen trap uit, die akelig piepte. Met een knijpkat (de normale zaklantaarns waren “toevallig” onvindbaar) kroop ik de vliering op. Terwijl mijn hand op volle toeren de knijpkat aandreef, scheen ik met de zwakke lichtstraal rond. Aan de spanten van het dak hingen een paar kleine wespennesten. Op de vloer lag een dikke laag isolerende glaswol. En daarop trof ik de sporen van een indringer.

In de hoek van de vliering was een bed van stro gemaakt. In een andere hoek lagen uitwerpselen. Ik nam foto’s, die Geliefde en ik uitgebreid bestudeerden. We hebben het bewijsmateriaal naar een expert gestuurd en zij heeft er een heel team op gezet. De uitslag kwam: op onze vliering heeft zich een marter gevestigd.

Marters zijn kleine roofdieren. Door hun prachtige bruine pels en lange, dikke staart eindigen ze nogal eens als bontjas. Desondanks zoeken ze nogal eens hun onderkomen bij mensen, vooral steenmarters. Ze hebben de reputatie nogal luidruchtig te zijn en laten bijvoorbeeld het autoalarm af gaan.

Op een nacht werden we wakker van gestommel boven ons hoofd. Onze poezen keken gespannen naar het luik van de vliering. In de huiskamer sloegen de honden aan. Het is het enige dat we van onze indringer hebben vernomen.

Vandaag vond ik niet ver van ons huis een aangereden steenmarter. Ik houd mezelf voor dat dit niet onze indringer is. Die heeft gewoon elders zijn intrek genomen. Misschien hield ‘ie ook niet zo van vlieringen.

Bewijsmateriaal

 

Het nest van, naar alle waarschijnlijkheid, een steenmarter op de vliering van ons huis.

Huishouden

Fit en uitgerust wakker geworden. Vandaag ga ik fijn aan mijn artikel werken! Eerst met de auto Geliefde naar haar werk brengen. Dan laat ik meteen de honden uit. En sprokkel aanmaakhout in het bos. Via hondenpoten verplaatst de bosgrond zich naar de achterbank van de auto, maar een kniesoor die daarop let! Thuis eerst de haard aanmaken. Daarvoor moet ik houtblokken uit de tuin halen. Meer modder, nu in de huiskamer. Maakt niet uit. De fik d’r in! Er staat een poes te miauwen voor de buitendeur. Deur open, poes eruit, deur dicht. De honden moeten gevoerd, daarna ben ik aan de beurt. Ik kan trouwens best ontbijten terwijl ik de afwas doe. Waarom miauwt die kat zo? Shit, kattenvoer op. Dat verwende beest kruipt maar voor de open haard. Hm, het vuur is uitgegaan. Geen punt, we beginnen opnieuw. Mijn god, wat stinkt het opeens. Iemand heeft de kattenbak gebruikt. Die moet nodig worden leeggeschept. En het bed moet echt afgehaald worden. Tjongejonge wat een stof, laat ik maar even stofzuigen. Oeps, de stofzuigerzak legen! Wat is die vuilnisbak vol, ik moet dringend glas en blik wegbrengen. Verdomme, is het vuur in de open haard weer uitgegaan?! De asla legen en het ruitje van de open haard schoonmaken. Er staat weer een kat te miauwen. Deur open, kat binnen, deur dicht. De telefoon gaat. Mijn moeder. Tijdens het telefoneren kan ik mooi een was vouwen. En lunchen! Heb ik net een fijne bak müsli gemaakt, stap ik met m’n voet in de poezenkots. Dat beest voelt gewoon dat ik nodig moet dweilen. Dan neem ik meteen de badkamer mee. En de WC. Wel Christus van Katwijk, is dat klotevuur nou weer uitgegaan? Laisse tomber, ik laat de honden uit en doe boodschappen. Telefoon van Geliefde, of ik haar op kom halen van haar werk. Terwijl ik kook, doet zij een was in de machine en maakt de haard aan. Zo, en nou wil ik met m’n vrouw op de bank en een kat op schoot TV  kijken. Niets aan dat artikel gedaan vandaag. Morgen weer een dag.

Buurvrouw

Met de aanschaf van ons nieuwe huis zijn we, ongewild, lid geworden van een exclusieve club. We wonen namelijk op een kavel, een lot, dat onderdeel vormt van een groep huizen, een lotissement. Officieel moeten onze buren toestemming geven als we iets veranderen aan ons lot, bijvoorbeeld als we ons huis een andere kleur willen geven. Gelukkig houdt niemand zich aan die regels. Maar er heerst wel degelijk een gevoel van bondgenootschap in ons lotissement.

Voorzitter van onze club is Madeleine. Met haar man houdt ze achter een rij uitstekend verzorgde geraniums de boel in de gaten. Madeleine weet wie te hard rijdt, wie zijn huis niet onderhoudt en welke kat bij welk huisnummer hoort. Die kennis deelt ze graag en zodoende fungeert ze als de lokale BVD.

Madeleine is oma en gedraagt zich zo. Buurvrouw Eline daarentegen verzet zich hevig tegen de uiterlijke kenmerken van haar (gevorderde) leeftijd. Ze is geblondeerd, gebronsd en opgetut. Wanneer ze langsrijdt in haar Skoda, met de radio hard aan, roept ze koket “coucou”. Ik zag haar laatst in een negligé en op naaldhakken onderhandelen met een nogal onthutste aannemer.

Onze directe buurvrouw is Hongaars. Ze is gescheiden en deelt twee kinderen met haar ex. Aanvankelijk was ze niet blij met onze komst. Ze dacht namelijk dat onze honden haar kinderen zouden opeten. Toen zag ze een driejarig meisje onze honden koeioneren; sindsdien is de relatie met haar stukken beter.

De buurvrouw aan de andere kant veracht ons, zoals ze het hele leven veracht. Ik zie haar regelmatig volle wasmanden door de tuin smijten. Misschien is ze boos omdat haar man naar kantoor gaat in een grote SUV en zij ’t moet doen met een minuscule Clio. Of ze wordt tot waanzin gedreven door haar drie kinderen, met name door haar zesjarige dochter Le-a. Nee, niet Lea, maar Le spatie a. Ik zou ook gek worden van een kind met zo’n naam.

“Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt,” zingt Brigitte Kaandorp, “want buurvrouw is steeds in de buurt.” Maar dat is in Nederland. In Frankrijk zijn de buurvrouwen gewoon je lot.