Holiday fun

“Hi honey! I was just about to do yoga. Making sure I’ll be relaxed as the Indians when we’re in Delhi next month, haha! Oh, you’re calling about our holiday! What, visa…? Of course we need a visa. That should be easy, we’re leaving for India in 7 weeks, plenty of time. Let’s go to the Indian embassy in Geneva. What do you mean, we can only apply in France? We have to apply in bloody Paris?! Yes, yes, I’m looking at the website of the Indian embassy there right now. Easy as pie, we can apply online! Oh no, you have to apply online, then print the form and submit it with a copy of our electricity bill. Well slap me sideways with a chainsaw. Listen to this: they want two photographs conforming to Indian Government norms. That’ll be an extra 20 euros for some ugly special-sized photos. But isn’t it a bit extravagant to spend 200 euros on travel to Paris just to pick up two passports?! What about applying by post? 119 Euros?! Well smack my ass and call me Judy. And how long will it take before they’re sending our passports back? THREE WEEKS?! Why the hell does it take so long? Guru Nanak’s Birthday? Who was Guru Nanak and why is the embassy closed for his birthday? Nevermind. Well, three weeks is not good enough, because you’re leaving for Hong Kong in two weeks and I’m going to the Netherlands. So what about applying for a visa in the Netherlands? Yes, yes, I’m looking at the website of the embassy there right now. They want a letter from our employers saying we won’t work in India. Dios mio. So I’ll apply in the Netherlands after my second trip, you’ll apply there when you come back from Hong Kong and we’ll have the passports sent from the Netherlands to Geneva. Which leaves me no time to apply for a visa for that trip to Ethiopia. No, I’m not going to worry about that right now. I’ll first do yoga. I feel a bit tense.”

De wereld beweegt

In de VS hebben hervormingen in de gezondheidszorg en maatregelen om het land uit de economische crisis te helpen een protestbeweging uitgelokt. De Tea party wordt geleid door bizarre persoonlijkheden zoals de evangelische activist Christine O’Donnell die gelooft dat homoseksuelen via AIDS-voorlichting pubers proberen te rekruteren. Waar het mensen als zij om gaat, is de groeiende macht van de federale regering ten koste van individuele verantwoordelijkheid en vrijheid. Onder Barack Obama dreigt Amerika een welvaartsstaat te worden, aldus de Tea party.

Aan de andere van de Atlantische Oceaan is juist een beweging op gang gekomen tegen de afbraak van die welvaartsstaat. Zodra Sarkozy voorstelde om de pensioengerechtigde leeftijd voor werknemers in de publieke sector te verhogen van 60 naar 62 jaar, kwamen de Franse vakbonden in actie. Demonstraties werden georganiseerd, rellen braken uit en in allerlei sectoren werd gestaakt. De rest van de burgers ervoer de consequenties: het openbaar vervoer lag in veel plaatsen plat, vuilnis werd niet opgehaald en door blokkeringen van olieraffinaderijen dreigde een tekort aan benzine.

Gouden tijden braken aan voor Les Rousses, een dorp in de Jura dat normaliter alleen tot leven komt tijdens het skiseizoen. Terwijl de pompstations in onze regio al  zonder benzine zaten, was het bergdorp nog goed bevoorraad. “Men komt hierheen van heinde en verre,” zei de caissière van het lokale pompstation stralend. Dan zou ze wel veel mopperende klanten hebben, suggereerde ik. Ze schudde haar hoofd.  “Iedereen is solidair met de actievoerders,” zei ze stellig. Ze heeft gelijk: de Fransen die ik ken, ondergaan de stakingen gelaten.

Hopen de Fransen erop dat de regering van Sarkozy omver wordt geworpen? Denken ze dat de overheid ertoe kan worden overgehaald om de zorg voor de burgers weer haar eerste prioriteit te laten zijn? Integendeel. De tijdens zijn veranderd, le monde bouge. De staat van de economie vereist een soberheid en inzet waarvoor Fransen zich, in toenemende mate, persoonlijk verantwoordelijk voelen. Tot solidariteit met les tea partiers zal het echter niet komen. Fransen zullen de afbraak van hun welvaartsstaat niet zonder slag of stoot accepteren. Zeker niet als dat gepaard moet gaan met het drinken van thee.

De kift

Twee Zwitsers maken een wandeling. Plotseling draait een van hen zich om en vertrapt een slak. “Hij irriteerde me mateloos,” legt de Zwitser uit, “want hij achtervolgde ons al een half uur!” Volgens Fransen, van wie deze mop afkomstig is, zijn Zwitsers traag en dom. Ze zijn bovendien allemaal stinkend rijk. Wat is, volgens Fransen, het verschil tussen rijke en arme Zwitsers? Een arme Zwitser moet zelf zijn Mercedes wassen. “Je kan Zwitsers gewoon niet serieus nemen,” zei een vriend. “Ze zijn geobsedeerd door regeltjes.”

Zwitsers voelen, op hun beurt, diepe minachting voor Fransen. “U bent niet in Frankrijk!” beet een Zwitser me toe toen ik mijn auto (met Frans kenteken) creatief parkeerde in Genève. Volgens Zwitsers zijn Fransen chaotisch, inefficiënt en heethoofdig. Dat Frankrijk daardoor naar de knoppen gaat, is tot daaraan toe; in Zwitserland dienen Fransen zich echter aan te passen. Dat maken ze hen ze op een weinig subtiele manier duidelijk. “We leven hier volgens de Zwitserse regels,” werd een bejaarde Française verteld. “Dus na tienen geen lawaai meer!”

Het dieptepunt in de precaire verhouding tussen Fransen en Zwitsers was de arrestatie, in september 2009, van Roman Polanski. Jarenlang reisde de filmproducent met een Frans paspoort en een wild seksueel verleden probleemloos door Europa. Maar toen de VS aan Zwitserland vroegen om zijn uitlevering, werd Polanski prompt op de luchthaven van Zurich gearresteerd. Frankrijk was en rep en roer. “Zwitsers zijn niet te vertrouwen,” vatte een van de meest beluisterde radiostations het samen. “In de Tweede Wereldoorlog stalen ze het geld van slachtoffers van Hitler; nu arresteren ze een onschuldige kunstenaar.”

Ook als het gaat om meer onschuldige zaken kunnen de gemoederen tussen de twee nationaliteiten hoog oplopen. Laatst nog, op een concert van Supertramp in Zwitserland. “Bonsoir Genève” begon de saxofonist van de Britse band veelbelovend. Luid gejuich van het publiek, dat bestond uit Zwitsers en Fransen. “Zwitserland is erg sophisticated”, vervolgde Supertramp. “Jullie maken uitstekende horloges!” Alleen de Zwitserse  helft van het publiek applaudisseerde. “En heerlijke chocolade!” Om ons heen begonnen Fransen sarcastisch te lachen. “En Zwitserse wijn is ook al zo lekker!” Het was het startsein voor een fluitconcert door de Fransen. Stupid little dreamer!

Een tweede huis in Frankrijk

Geliefde heeft een nieuwe baan. Na een half jaar forensen tussen Geneve en onze woonplaats in Zuid-Frankrijk werd het tijd om te verhuizen. Nou is Zwitserland uitstekend voor goedbetaald werk en ontspannende vakanties, maar ik heb niet de behoefte er te wonen. Zwitsers houden van melkchocolade, kaasfondue en jodelen. Het is er verboden op zondag de was op te hangen en je mag ook niet poëzie reciteren tijdens het skiën. In bepaalde delen van het land hebben vrouwen pas sinds 1990 stemrecht. Bovendien is Zwitsers vastgoed onbetaalbaar.

Geliefde en ik gingen daarom op zoek naar een huis in de Franse departementen rond Geneve. Daar belandden we bij nieuwbouw, rustiek gelegen aan de “Autoroute Blanche”; bij een prachtige woning uit 1940 die sindsdien niet was gerenoveerd en bij heel veel Hans-en-Grietje-huisjes op hoge bergtoppen. Ik was, met terugwerkende kracht, opgelucht dat we in Zuid-Frankrijk het eerste huis dat we bezichtigden, hebben gekocht.

Maar toen vonden we een huis het Franse dorpje Versonnex, schilderachtig gelegen onderaan de bergen van de Jura. Het voldeed aan alle eisen: het was ruim en licht, met een garage om in te sleutelen en grote ramen om achter te lezen. Voor onze tweepotige hond was er een tuin zonder trappen. Het lag op fietsafstand van het werk van Geliefde maar ook van de bioscopen en theaters in Geneve. Luchthaven en treinstation waren om de hoek. De grens lag er op enkele honderden meters en we konden dus profiteren van het beste van twee landen: bossen zonder zwerfvuil in Zwitserland terwijl we met een gerust hart de snelheidslimiet konden overschrijden op de Franse wegen. Bingo!

Ik was al bijna vergeten waarom we ooit naar Zuid-Frankrijk waren verhuisd, toen ik op ons nieuwe adres een folder met aanbiedingen van sneeuwkettingen ontving. Verontrustend constateerde ik dat overal in het dorp grote stapels brandhout verschenen. En onze katten vond ik steeds vaker kleumend op de bank. Ik heb het koele aspect van onze nieuwe woonplaats enige tijd moedwillig verdrongen, maar nu de Mont Blanc elke dag iets witter is, kan ik er niet meer onderuit. Het wordt hier koud. Daar koop je dan een tweede huis in Frankrijk voor.