Hap, zei de hond

De keurige reputatie van onze honden heeft een paar weken geleden schade opgelopen. Terwijl wij met een buurtgenoot aan het praten waren, liep haar tienjarige dochter op de honden af. Sibbel, die blind is aan een oog, zag haar niet aankomen en schrok. Hap, zei de hond. Het buurmeisje had slechts een kleine wondje op haar been en haar moeder was vol begrip voor de situatie. We kochten de schrik af met chocolade en een cadeaubon. Voor Sibbel introduceerden we meer discipline. Maar vanaf dat moment stonden onze honden in de buurt bekend als gevaarlijk. Oma’s tilden hun kleinkinderen op zodra ik met ze langs liep. De buurvrouw vroeg of we een hek konden plaatsen rond onze tuin. Haar zoon wilde Sibbel aangeven bij de burgemeester.

En toen kwam Camille aan de deur. De achtjarige dochter van de lokale boer was niet onder de indruk van onze honden. Vergeleken met de boze koeien en valse waakhonden die zij kende, waren het dotjes. Of ze ze mocht uitlaten? Ik deed Sugar aan de lijn en liep met Camille de straat op en neer. De dagen daarop liet ze de honden een voor een uit. Ze gaf een Franse draai aan hun commando’s (“Siebel, siet!”) en de honden gingen voor haar door het stof.

Camille’s enthousiasme over haar wandelingen met de honden werkte aanstekelijk. Tot mijn verassing wilde het verwonde buurmeisje mee. De meiden lieten de honden uit in de straat, steggelend over wie welke hond mocht vasthouden, en gingen met mij mee op lange wandelingen. Vervolgens werden onze honden gereserveerd door andere buurkinderen: Camilles vriendin Aiko, Clara met haar nichtje Manon, Ines en haar zusje Ambre. De zevenjarige Emma wilde alleen in de buurt van de honden komen als ze daarna haar handen kon wassen, in verband met hun “microbe” (bacteriën).

Inmiddels is het paasvakantie. Diverse malen per dag gaat bij ons de bel en staan clubjes kinderen voor de deur. De buurvrouwen lijken opgelucht hun kinderen even kwijt zijn. Ik houd de honden goed in de gaten, maar die zijn slechts dolblij met alle aandacht, knuffels en kusjes. En hun reputatie? Die is uitstekend.

Buurvrouw

Met de aanschaf van ons nieuwe huis zijn we, ongewild, lid geworden van een exclusieve club. We wonen namelijk op een kavel, een lot, dat onderdeel vormt van een groep huizen, een lotissement. Officieel moeten onze buren toestemming geven als we iets veranderen aan ons lot, bijvoorbeeld als we ons huis een andere kleur willen geven. Gelukkig houdt niemand zich aan die regels. Maar er heerst wel degelijk een gevoel van bondgenootschap in ons lotissement.

Voorzitter van onze club is Madeleine. Met haar man houdt ze achter een rij uitstekend verzorgde geraniums de boel in de gaten. Madeleine weet wie te hard rijdt, wie zijn huis niet onderhoudt en welke kat bij welk huisnummer hoort. Die kennis deelt ze graag en zodoende fungeert ze als de lokale BVD.

Madeleine is oma en gedraagt zich zo. Buurvrouw Eline daarentegen verzet zich hevig tegen de uiterlijke kenmerken van haar (gevorderde) leeftijd. Ze is geblondeerd, gebronsd en opgetut. Wanneer ze langsrijdt in haar Skoda, met de radio hard aan, roept ze koket “coucou”. Ik zag haar laatst in een negligé en op naaldhakken onderhandelen met een nogal onthutste aannemer.

Onze directe buurvrouw is Hongaars. Ze is gescheiden en deelt twee kinderen met haar ex. Aanvankelijk was ze niet blij met onze komst. Ze dacht namelijk dat onze honden haar kinderen zouden opeten. Toen zag ze een driejarig meisje onze honden koeioneren; sindsdien is de relatie met haar stukken beter.

De buurvrouw aan de andere kant veracht ons, zoals ze het hele leven veracht. Ik zie haar regelmatig volle wasmanden door de tuin smijten. Misschien is ze boos omdat haar man naar kantoor gaat in een grote SUV en zij ’t moet doen met een minuscule Clio. Of ze wordt tot waanzin gedreven door haar drie kinderen, met name door haar zesjarige dochter Le-a. Nee, niet Lea, maar Le spatie a. Ik zou ook gek worden van een kind met zo’n naam.

“Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt,” zingt Brigitte Kaandorp, “want buurvrouw is steeds in de buurt.” Maar dat is in Nederland. In Frankrijk zijn de buurvrouwen gewoon je lot.

De kift

Twee Zwitsers maken een wandeling. Plotseling draait een van hen zich om en vertrapt een slak. “Hij irriteerde me mateloos,” legt de Zwitser uit, “want hij achtervolgde ons al een half uur!” Volgens Fransen, van wie deze mop afkomstig is, zijn Zwitsers traag en dom. Ze zijn bovendien allemaal stinkend rijk. Wat is, volgens Fransen, het verschil tussen rijke en arme Zwitsers? Een arme Zwitser moet zelf zijn Mercedes wassen. “Je kan Zwitsers gewoon niet serieus nemen,” zei een vriend. “Ze zijn geobsedeerd door regeltjes.”

Zwitsers voelen, op hun beurt, diepe minachting voor Fransen. “U bent niet in Frankrijk!” beet een Zwitser me toe toen ik mijn auto (met Frans kenteken) creatief parkeerde in Genève. Volgens Zwitsers zijn Fransen chaotisch, inefficiënt en heethoofdig. Dat Frankrijk daardoor naar de knoppen gaat, is tot daaraan toe; in Zwitserland dienen Fransen zich echter aan te passen. Dat maken ze hen ze op een weinig subtiele manier duidelijk. “We leven hier volgens de Zwitserse regels,” werd een bejaarde Française verteld. “Dus na tienen geen lawaai meer!”

Het dieptepunt in de precaire verhouding tussen Fransen en Zwitsers was de arrestatie, in september 2009, van Roman Polanski. Jarenlang reisde de filmproducent met een Frans paspoort en een wild seksueel verleden probleemloos door Europa. Maar toen de VS aan Zwitserland vroegen om zijn uitlevering, werd Polanski prompt op de luchthaven van Zurich gearresteerd. Frankrijk was en rep en roer. “Zwitsers zijn niet te vertrouwen,” vatte een van de meest beluisterde radiostations het samen. “In de Tweede Wereldoorlog stalen ze het geld van slachtoffers van Hitler; nu arresteren ze een onschuldige kunstenaar.”

Ook als het gaat om meer onschuldige zaken kunnen de gemoederen tussen de twee nationaliteiten hoog oplopen. Laatst nog, op een concert van Supertramp in Zwitserland. “Bonsoir Genève” begon de saxofonist van de Britse band veelbelovend. Luid gejuich van het publiek, dat bestond uit Zwitsers en Fransen. “Zwitserland is erg sophisticated”, vervolgde Supertramp. “Jullie maken uitstekende horloges!” Alleen de Zwitserse  helft van het publiek applaudisseerde. “En heerlijke chocolade!” Om ons heen begonnen Fransen sarcastisch te lachen. “En Zwitserse wijn is ook al zo lekker!” Het was het startsein voor een fluitconcert door de Fransen. Stupid little dreamer!