Holiday fun

“Hi honey! I was just about to do yoga. Making sure I’ll be relaxed as the Indians when we’re in Delhi next month, haha! Oh, you’re calling about our holiday! What, visa…? Of course we need a visa. That should be easy, we’re leaving for India in 7 weeks, plenty of time. Let’s go to the Indian embassy in Geneva. What do you mean, we can only apply in France? We have to apply in bloody Paris?! Yes, yes, I’m looking at the website of the Indian embassy there right now. Easy as pie, we can apply online! Oh no, you have to apply online, then print the form and submit it with a copy of our electricity bill. Well slap me sideways with a chainsaw. Listen to this: they want two photographs conforming to Indian Government norms. That’ll be an extra 20 euros for some ugly special-sized photos. But isn’t it a bit extravagant to spend 200 euros on travel to Paris just to pick up two passports?! What about applying by post? 119 Euros?! Well smack my ass and call me Judy. And how long will it take before they’re sending our passports back? THREE WEEKS?! Why the hell does it take so long? Guru Nanak’s Birthday? Who was Guru Nanak and why is the embassy closed for his birthday? Nevermind. Well, three weeks is not good enough, because you’re leaving for Hong Kong in two weeks and I’m going to the Netherlands. So what about applying for a visa in the Netherlands? Yes, yes, I’m looking at the website of the embassy there right now. They want a letter from our employers saying we won’t work in India. Dios mio. So I’ll apply in the Netherlands after my second trip, you’ll apply there when you come back from Hong Kong and we’ll have the passports sent from the Netherlands to Geneva. Which leaves me no time to apply for a visa for that trip to Ethiopia. No, I’m not going to worry about that right now. I’ll first do yoga. I feel a bit tense.”

Hector

After a day in the countryside I came back to Geneva to discover my bike had a flat tire. A bummer, because I live 11 km from the city and it was already getting dark. Still sparkling from the lovely day I’d had, though, I started to walk home.

I was passing the Chinese embassy, thinking of the artist Ai Wei Wei, when a young man on a bicycle flashed past. He stopped dead in his tracks and looked at my tire. “Ahhh,” he wailed with a sense of drama, “what has happened?”. In a few seconds he was crawling in front of my bike, tinkering with my tire. I insisted I was fine and that I would walk home, but he shook his head. “I give you my tire,” he said, all smiles. “Or even better: I give you my bike.”

He introduced himself as Hector. He was originally from Mexico, working as a sculptor in Geneva. “Your skin is beautiful,” he said while tearing a wheel from his bike, “like ceramics”. I protested vehemently against his offers and asked if he had a pump I could use? “Oh Luce,” he said dreamily, “we can go biking together” .

Hector had a pump and a tire repair kit. He seemed shocked at the idea that I knew how to repair my own tire and insisted on using all his glue to patch the tube. But it worked. I thanked Hector, who thanked my bike for bringing us together. “It’s magic,” he concluded. And when could we meet again? “I could be your cat,” he suggested, “you would only have to pet me occasionally”. I blew him a kiss. “At least let me be your bicycle repair man!” he pleaded.

With my bike fixed I very much enjoyed my ride home. We all need to meet a Hector once in a while.

Demonstreren in het Frans

Mijn 74-jarige moeder kwam op bezoek en liep in Genève mee met een demonstratie tegen kernenergie. “Liever leven dan plutonium” staat er op haar bord.

The Seven Year Itch

Afgelopen zomer voerde ik een campagne om Geliefde opnieuw te versieren. Volgens de filmklassieker The Seven Year Itch vermindert de belangstelling voor monogamie na zeven jaar huwelijk namelijk. Ik maakte daarom cazpacho en sushi, sleepte witte biologische wijn aan en verwelkomde Geliefde aldus aan het einde van haar werkdagen op een picknickmat aan het meer van Genève. Baat het niet, dan schaadt het niet, dacht ik.

Na de verhuizing naar ons nieuwe huis liepen mijn versierpogingen op niets uit. Wekenlang droeg ik vieze kluskleding en serveerde Geliefde ’s avonds blikvoer op plastic borden. Geliefde had dan ook alleen oog voor de staat van de muren, plafonds en vloer.

Tot we op een avond, tijdens het uitlaten van de honden, bij een vijver kwamen. Er stond een hoog hek omheen waaraan borden hingen dat het Streng Verboden Toegang was voor Onbevoegden. De vijver was van de CERN, de Europese organisatie voor kernonderzoek. Vogels trokken zich daar niets van aan: over het water scheerden zwaluwen op zoek naar insecten.

Plotseling zag Geliefde dat een van de vogels te water was geraakt. Hulpeloos fladderde het met zijn vleugels, die steeds verder in de waterplanten verstrikt raakten. Dat ging Geliefde aan het hart. “We kunnen niets doen, het is de natuur,” probeerde ik nog.

Moeizaam klom ik over het hek heen, me bezerend aan de zeer pijnlijke punten. Ik belandde met mijn blote benen in bramenstruiken, waar ik doorheen moest om bij de vijver te komen. Toen ik tot mijn knieën in het water stond, me afvragend welke giftige stoffen er geloosd werden, schrok de vogel zo dat ‘ie naar de kant spartelde. Voorzichtig pakte ik de drenkeling op en gaf hem door het hek aan Geliefde. Ze droogde het vogeltje aan haar T-shirt waarna hij, enigszins onvast, wegvloog.

Jammerend klom ik weer over het hek en viel in de armen van Geliefde. “Je bent mijn held,” zei ze stralend. Mijn armen en benen zaten vol blauwe plekken en schrammen en mijn broek was gescheurd. Maar die Seven Year Itch heb ik mooi afgeweerd.

Rosse buurt

Wie de gare van Genève verlaat en het drukke stationsplein oversteekt, bevindt zich in Paquis. Het is een van de weinige levendige wijken van de stad maar heeft niet zo’n best aanzien. In de smalle straten vind je kleine kruidenierswinkels en exotische restaurants. En hoeren, heel veel hoeren, want Paquis is de rosse buurt van Genève.

Geen geschikte plek voor het uitproberen van een LAT-relatie, zou je denken. Desondanks was Paquis een half jaar de thuishaven van Geliefde toen zij aan haar nieuwe baan in Zwitserland begon en ik achterbleef in Zuid-Frankrijk. In de weekenden waren we samen: soms in onze rustieke maison de village in Zuid-Frankrijk, soms in ons gehorige appartement in het hartje van Paquis.

Om Geliefde te bezoeken, moest ik mijn best doen. Na vijf uur op de snelweg sloot ik me in Paquis aan bij een lange rij auto’s die in slakkengang het aanbod van de bordelen passeerde. Dan was het wachten tot een van de klanten klaar was en weer een parkeerplaats vrij kwam. Tenslotte moest ik mij langs de schaargeklede werkneemsters van het Golden Sex Center wringen, waarboven zich het appartement van Geliefde bevond.

In onze portiek vonden de onderhandelingen met potentiële klanten plaats. Als ik passeerde met boodschappentassen vol sojayoghurt en biologische prei, kreeg ik ongewild mee wat de plannen waren en hoeveel dat zou gaan kosten. Voor onze tweepotige hond Sugar maakten de dames een uitzondering. Zij werd innig tegen een siliconen boezem gedrukt en hoefde niets te betalen.

Op de dag dat we Paquis verlieten, stond ik de verhuizers op te wachten in een oversized tuinpak dat onder de verfvlekken zat. Tussen alle dames in netkousen en latex voelde ik me een lesbisch icoon. De klandizie zag dat anders. Een Pakistaan fietste langs en siste: “Combien? Hoeveel?” Ik meende hem verkeerd te hebben verstaan. Even later stopte een grote BMW en de keurige bestuurder stelde dezelfde vraag. Een derde, kritische belangstellende (“je bent slank, mangez un peu“) sloeg op de vlucht voor een passerende politieagent. Die zag mijn onthutste gezicht en schudde somber zijn hoofd. “Vive Paquis!”